Σε αυτή την ενότητα υπάρχει η δυνατότητα να διαβάσετε ιστορίες που βίωσαν εργαζόμενοι στην εργασία τους. Στην περίπτωση που είστε θύμα παρενὀχλησης στον χὠρο της εργασίας σας, διαβάζοντας αυτές τις ιστορίες είναι πιθανό να βρείτε διάφορα κοινά στοιχεία, ή ιδέες για το πως να αντιμετωπίσετε αυτή την κατάσταση.

Εάν έχετε υποστεί οποιαδήποτε μορφή παρενόχλησης και θέλετε να μιλήσετε γι' αυτό, μπορείτε να μοιραστείτε την προσωπική σας ιστορία με άλλους εργαζόμενους (άνδρες ή γυναίκες) που ενδεχομένως βρίσκονται στην ίδια θέση με εσάς, γράφοντας την, στον κενό χώρο στο τέλος της σελίδας, στην γλὠσσα που επιθυμείτε. Το όνομα καθώς και οποιαδήποτε άλλη προσωπική πληροφορία που μπορεί να αποκαλύψει την ταυτότητα σας δεν πρόκειται να σας ζητηθούν.

Υπέφερα περισσότερο από έναν χρόνο… χρησιμοποιούσα διαφορετικούς τρόπους για να τον αποφεύγω μέσα στο σπίτι

Ήρθαμε με τον άντρα μου πριν από 15 χρόνια στην Ελλάδα από την Αλβανία για να δουλέψουμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Έκτοτε δουλεύω σαν οικιακή βοηθός. Αυτή ήταν η μόνη δουλειά που μπορούσα να κάνω καθώς δεν ήξερα να μιλήσω καθόλου ελληνικά. Σε μια προηγούμενη δουλειά που ήμουν, έπεσα θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης από ένα 65χρονο διαζευγμένο άνδρα. Πήγαινα και καθάριζα το σπίτι του κάθε εβδομάδα. Στην αρχή συνήθιζε να με κοιτάει επίμονα για ώρες ολόκληρες καθώς καθάριζα και ενώ πολλά πράγματα πέρασαν από το μυαλό μου, συνέχιζα να βρίσκω λογικές εξηγήσεις μέσα στο μυαλό μου γι αυτή του την συμπεριφορά. Μία φορά προσπάθησε να με αγγίξει αλλά εξαιτίας της γρήγορης αντίδρασής μου σταμάτησε τουλάχιστον προσωρινά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ήθελε περισσότερα από τις υπηρεσίες καθαριότητας που του παρείχα. Παρόλα αυτά προσποιούμουν ότι δεν το είχα καταλάβει γιατί φοβόμουν ότι θα έχανα τη δουλειά μου. Για περισσότερο από έναν χρόνο μείωσα την έκθεσή μου σε αυτόν στο ελάχιστο αποφεύγοντας κάθε οπτική και φυσική επαφή μέσα στο σπίτι. Για την ακρίβεια, προσπαθούσα να τα κάνω όλα με βιασύνη, μετακινούμουν ξαφνικά από δωμάτιο σε δωμάτιο για διάφορους λόγους και επινοούσα λόγους για να πηγαίνω στο μπάνιο πολλές φορές μέσα στη μέρα. Αυτό το βρήκα αργότερα σαν έναν τρόπο για να απομονώνομαι και να σκέφτομαι τις μετέπειτα κινήσεις μου. Εκείνη την περίοδο είχα τόσο πολύ στρες (άγχος) που ανέπτυξα σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, το οποίο δεν έχω καταφέρει να θεραπεύσω από τότε. Δεν μιλούσα σε κανέναν γι αυτό και δεν ζήτησα από κανέναν βοήθεια γιατί φοβόμουν. Δεν ήθελα να μάθει τίποτα ο άντρας μου γιατί φοβόμουν για την αντίδραση που θα είχε. Κάποιες φορές χάνει την ψυχραιμία του και η συμπεριφορά του γίνεται κακή, ειδικά όταν καταναλώνει αλκοόλ. Από την άλλη, συνέχιζα να ελπίζω ότι τα πράγματα θα γινόντουσαν καλύτερα ή τουλάχιστον δεν θα χειροτέρευαν και δεν θα έχανα την δουλειά μου. Δυστυχώς, ο εργοδότης μου δεν σταμάτησε εκεί.

Μία φορά έπλενα τα πιάτα και δεν συνειδητοποίησα ότι στεκόταν πίσω μου. Ήρθε κοντά μου και με άρπαξε. Αν και πανικοβλήθηκα, προσπάθησα να μην το δείξω για να μην κάνω τα πράγματα χειρότερα. Τον ρώτησα με ηρεμία τι ήταν αυτό που έκανε. Ήταν ευθύς μαζί μου και μου είπε ότι του άρεζα πολύ και ότι θα έκανε ο,τι του ζητούσα αν δεχόμουν να κοιμηθώ μαζί του. Του είπα ότι δεν ήμουν προετοιμασμένη για μία τέτοια συζήτηση και ότι χρειαζόμουν χρόνο για να το σκεφτώ προσπαθώντας να μην δείχνω το πόσο ταραγμένη ήμουν. Πολλά πράγματα πέρασαν από το μυαλό μου μέχρι να φύγω από το σπίτι εκείνη την μέρα. Δεν θα γύριζα πίσω. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ότι από εκείνη τη στιγμή ήμουν άνεργη ενώ είχα δύο παιδιά να μεγαλώσω και να πληρώσω για το νοίκι μου. Ήμουν ένα συναισθηματικό ράκος. Έκλαψα πολύ αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν. Νόμιζα ότι ήταν καλύτερα να το έκρυβα από την οικογένειά μου και τους φίλους μου και να προσπαθούσα να βρω μία άλλη δουλειά. Είπα στον άντρα μου ότι ο εργοδότης μου θα μετακόμιζε σε μία άλλη πόλη και ότι δεν θα με χρειαζόταν άλλο. Παρόλο που και απογοητεύτηκε και ενοχλήθηκε, δεν με ρώτησε κάτι που να μην θέλω να του απαντήσω. Η ζωή μου έγινε αρκετά δύσκολη από εκείνο το σημείο και έπειτα. Πάλευα να τα βγάλω πέρα τόσο οικονομικά όσο και συναισθηματικά αλλά κατάφερα να προχωρήσω με τη ζωή μου γιατί έχω μία οικογένεια να στηρίξω.

Η ιστορία της Ελένης

Ήταν Απρίλιος θυμάμαι.. Άνοιξη, εποχή που γεννιέται η ελπίδα ξανά μετά τον βαρύ Χειμώνα. Ακόμα μία Πέμπτη που ξεφυλλίζω μια εφημερίδα με αγγελίες ευρέσεως εργασίας σε αυτόν τον 1.5 χρόνο ανεργίας... (Ζητείται νοσηλευτικό προσωπικό για εργασία σε νοσοκομείο της Γερμανίας. Προσφέρονται: Συμβόλαιο αορίστου χρόνου, δωρεάν εκμάθηση γλώσσας, εύρεση κατοικίας και υποστήριξη σε κάθε σας βήμα). Κάπως έτσι μετά από πολύ σκέψη και συζητήσεις με τους δικούς μου ανθρώπους, πήρα την μεγάλη απόφαση να αποκτήσω την πρώτη εργασιακή μου εμπειρία σε νοσοκομείο της Γερμανίας αντιμετωπίζοντας την μετανάστευση ως μια ευκαιρία να κάνω τα πρώτα μου βήματα προς την επαγγελματική μου εξέλιξη.

Το πρόγραμμα πολλά υποσχόμενο κάνοντας με να νιώθω ασφαλής σε όλα τα βήματα που θα ακολουθούσαν και με την ελπίδα ότι η ζωή μου θα αλλάξει προς το καλύτερο. Η πραγματικότητα όμως ήταν αρκετά διαφορετική καθώς οι προσδοκίες μου όχι μόνο δεν εκπληρώθηκαν όπως περίμενα, αλλά ήρθα αντιμέτωπη με γεγονότα που δεν μπορούσα καν να φανταστώ.

Όταν άρχισα να εργάζομαι, η Διοίκηση του νοσοκομείου με τοποθέτησε σε ένα αρκετά απαιτητικό τμήμα λόγω έλλειψης προσωπικού ενώ τους είχα ενημερώσει ότι δεν γνώριζα καλά την γλώσσα και ότι δεν είχα εργασιακή εμπειρία πάντα με την προϋπόθεση ότι θα ακολουθούσε εκπαίδευση και υποστήριξη για κάποιους μήνες μέχρι να είμαι έτοιμη να αναλάβω καθήκοντα σαν νοσηλεύτρια. Αποδέχτηκα την θέση προσδοκώντας ότι με την εκπαίδευση μου σε ένα τόσο απαιτητικό τμήμα θα αποκτήσω εμπειρία, γνώση και εξειδίκευση. Ενώ ξεκίνησα την εκπαίδευση μου διαπίστωσα με χαρά ότι στο τμήμα το οποίο εργαζόμουν υπήρχαν Έλληνες συνάδελφοι.

Με τους συναδέλφους μου είχα σχεδόν πάντα από τυπικές έως καλές σχέσεις εκτός από μία συνάδελφο που απέφευγα διακριτικά καθώς είχα εντοπίσει συμπεριφορές υποτιμητικές που έκανε σε άλλους συναδέλφους κυρίως "καινούργιους" όπως χαρακτηριστικά έλεγε.. Περνώντας λοιπόν ο καιρός, για εμάς τους "καινούργιους" είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος και κανείς δεν ήθελε να κάνει βάρδια μαζί της εκτός από ένα άτομο (που πάντα φεύγοντας από την δουλειά έκλαιγε όσο διάστημα ήταν υπό την εκπαίδευσή της από το βασανιστήρια τα και τα υποτιμητικά σχόλια) ταυτόχρονα είχε καταφέρει να κάνει παρέα μαζί της μάλλον σε μια προσπάθεια να κερδίσει την εύνοια της. Το κορίτσι αυτό κατέληξε να μιμείται και η ίδια αντίστοιχες συμπεριφορές.

Δυστυχώς δεν άργησα κι εγώ να εμπλακώ μαζί της καθώς έπρεπε να περάσω ένα διάστημα σαν εκπαιδευόμενη. Με το υποτιμητικό ύφος του "νταή" συνήθιζε να με προσβάλει και να με υποτιμά με κάθε τρόπο ψάχνοντας κάθε φορά τα λάθη μου. Δεν με εκπαίδευσε ποτέ και απέφευγε με κάθε τρόπο να απαντάει στις ερωτήσεις μου λέγοντας ότι δεν είναι υποχρεωμένη να μου απαντήσει και ότι αυτά θα έπρεπε να τα γνωρίζω ήδη από τις προπτυχιακές μου σπουδές καθώς με χαρακτήριζε με υβριστικές λέξεις. Επίσης με έκρινε συνεχώς για τα πάντα και με σύγκρινε με τον εαυτό της προσπαθώντας να μου αποδείξει ότι είναι πολύ πιο έξυπνη και πιο ικανή από εμένα επειδή έμαθε πολύ γρήγορα την Γερμανική γλώσσα, ενώ εγώ δεν είχα καν νοσηλευτικές γνώσεις κατά την άποψη της.

Προσπαθούσα να απαντάω με τρόπο ώστε να μην της προκαλώ κάποια αντίδραση αλλά αυτό ήταν αδύνατο, υπήρχαν στιγμές που προσπαθούσε να μου δίνει λάθος στοιχεία για να με εκθέσει στους ανωτέρους και συναδέλφους κάτι το οποίο προκαλούσε κινδύνους για την υγεία και την ασφάλεια των ασθενών. Κάθε μέρα πήγαινα στη δουλειά με φόβο και άγχος. Ειρωνείες, φωνές, πιεστικές προθεσμίες (προκειμένου να εξουθενωθώ και να μην τα καταφέρω ώστε μετά να μπορεί να με προσβάλλει) ήταν καθημερινότητα.

Η ψυχολογική μου κατάσταση επιβαρύνθηκε και καθημερινά πήγαινα με άγχος στην δουλειά. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να συγκεντρώνομαι και να διαβάζω τα απαραίτητα για την δουλειά μου και την εκμάθηση γλώσσας, ενώ δεν κοιμόμουν καλά. Επειδή στο τμήμα επικρατούσε το "όλοι ξέρουν αλλά κανείς δε μιλάει" σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να αλλάξω τμήμα και να πάω σε ένα όχι τόσο απαιτητικό ώστε να μην έχω τόσο άγχος και να καταφέρω να εξελιχθώ, να μάθω καλύτερα την γλώσσα αλλά και να απαλλαγώ οριστικά από εκείνη. Φυσικά δεν αποκάλυψα ποτέ τους πραγματικούς λόγους που θα ήθελα να αλλάξω τμήμα. Δυστυχώς το αίτημα μου δεν έγινε δεκτό και κάποια στιγμή αναγκάστηκα να παραιτηθώ.

Η ιστορία της Κατερίνας

Ονομάζομαι Κατερίνα, είμαι 26 ετών, Ελληνίδα και κατοικώ στο Ηράκλειο Κρήτης. Εργάζομαι ως baby sitter και προσέχω ένα παιδί 2,5 ετών. Η μητέρα του παιδιού είναι κομμώτρια και λείπει τις περισσότερες ώρες τις ημέρας από το σπίτι, οπότε κρατάω το παιδί από τις 8:00 έως τις 21:00. Ο πατέρας του παιδιού είναι ελεύθερος επαγγελματίας και σχολάει γύρω στις 14:30. Μία μέρα, αφού τάισα το παιδί, γυρίζω να πάρω κάτι από το σαλόνι και ο πατέρας του παιδιού μου λέει : «Είσαι όμορφη σήμερα!». Εγώ δεν το σπουδαιολόγησα , είπα απλά ευχαριστώ. Την επαύριο μου λέει : «Έχεις ωραίες φωτογραφίες στο face book!». Εκεί δεν απάντησα τίποτα και μετά από μερικές μέρες γυρίζει και μου λέει : «Έχεις ωραίο σώμα!». Του απάντησα : «Σε παρακαλώ πολύ σταμάτα, γιατί θα το πω στη γυναίκα σου και θα σταματήσω και από τη δουλειά και δε θέλω να εκθέσω τη γυναίκα σου τώρα που έχει το κομμωτήριο».

Τότε ρώτησα τη μητέρα του παιδιού τι χαρακτήρας είναι ο σύζυγος της για να δω τι παίζει και εκείνη μου είπε ότι «ξενοκοιτάει» και μάλιστα ότι το έχει κάνει και μπροστά της σε μια καφετερία που κοιτούσε τη σερβιτόρα. Μετά από αυτό σκέφτηκα ότι αν δεν είχα οικονομικό πρόβλημα και δε χρειαζόμουν τόσο πολύ τα χρήματα, θα σταματούσα. Όμως σκέφτηκα να δώσω μια ακόμα ευκαιρία και να είμαι υπερβολικά τυπική μαζί του. Ένα απόγευμα καθόμουν στο σαλόνι και ο πατέρας μου ζήτησε να του φέρω ένα ποτήρι νερό. Πήγα να το φέρω και πριν προλάβω να του το δώσω εκείνος μου έπιασε τα οπίσθια. Εκεί πάγωσα και σκέφτηκα να σηκωθώ να φύγω.

Όμως η μητέρα έλειπε και ο πατέρας δεν ήταν σε θέση να προσέξει το παιδί. Πήγα στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου για να συνέλθω από το σοκ. Όταν επέστρεψε στο σπίτι η μητέρα της είπα τι ακριβώς είχε γίνει και εκείνη θέλοντας να με καθησυχάσει μου είπε ότι θα φροντίσει αυτό να μην ξαναγίνει. Ακόμα εργάζομαι εκεί, όμως αναζητώ άλλη εργασία. Φοβάμαι ότι από μέρα σε μέρα εκείνος θα πει ή θα κάνει κάποια χειρονομία και θα με φέρει σε δύσκολη θέση. Δε μπορώ να ζω μέσα σε αυτό το φόβο.